Ja, bezinningsmomentje. Onze prachtige, geheel naar eigen smaak verbouwde boerderij au milieu de nulle-part (of in goed Nederlands: in the middle of nowhere) is verkocht. En tegelijkertijd kochten wij een oude stadswoning in het centrum van het historische stadje Tournus. Tegelijkertijd is geen overdrijving, want koop en verkoop gingen op één koopakte, of in dit geval een ruilakte. Heel toevallig kwam de makelaar aanzetten met geïnteresseerde kopers die een huis verlieten dat ons wel beviel. Om ons huis te kunnen kopen, moesten zij eerst hun huis verkopen. Maar omdat wij hun kopers werden, ging het proces ineens heel snel. Ook dat is niet overdreven, trouwens. Tussen het tekenen van het voorlopig koopcontract en de ‘acte authentique’ zat nog geen maand. Iedereen bij de twee betrokken notariskantoren heeft er keihard aan getrokken om het snel rond te krijgen. Ze vonden het ook wel interessant, want zo’n ruilakte is uiterst zeldzaam.

Maar goed. Dat is de procedure. Je wilt natuurlijk vooral weten waarom. Dat zit zo. Toen we in Frankrijk gingen wonen waren we op zoek naar een heel rustig plekje. Dat vonden we in 2000 in La Chapelle-Thècle. En vijf jaar later vonden we een nóg rustiger plekje in Ménetreuil. Geheel te verbouwen van ruïne tot droomhuis. Daar hebben we dus zo’n acht jaar gewoond. De laatste tijd werden we de ‘campagne’ een beetje zat. De kinderen gaan de deur uit, we willen van onze vrijheid genieten door vaker uit te gaan, vrienden te bezoeken of juist uit te nodigen. Dan is zo’n afgelegen boerderij ineens een handicap. Voor elk wissewasje moet je in de auto klimmen en minimaal 15 minuten rijden. Wij wilden terug naar een stad.

In 2011 vonden we de oplossing door in de zomer ons huis te verhuren aan vakantiegasten en van het geld een appartement te huren. Eerst in Mâcon, maar dat bleek wat ver weg. Toen naar een appartement in Tournus . Dat was echter te gehorig, dus nu zitten we weer ergens anders in Tournus, aan de rustige kant van de rivier. Bevalt prima, maar we bleven op zoek naar iets ruims, zelf te verbouwen en liefst echt in het centrum. Dat hebben we nu dus door ruil verkregen. Van buiten ziet het er zo uit:

Tournus centrum is ongeveer het formaat van de Amsterdamse Jordaan. De huizen zijn ook deels uit dezelfde periode. Dat van ons dateert deels uit de 16e eeuw, en heeft onder andere een mooie maar verwaarloosde roze natuurstenen trap, prachtige oude balken en een rare gewelf-achtige tussenkamer. Het is een echte pijpenla, zo’n 5 meter breed en 25 meter lang, over drie verdiepingen. In totaal circa 275 m2 mogelijk woonoppervlak, met in het midden een zogenaamde ‘puits de lumière’ – een soort vide met een dakraam dat alle verdiepingen tot aan de begane grond verlicht.

Het huis is sterk verwaarloosd, de elektrische installatie aangelegd door een blinde met een IQ van 73 en maar één arm en het drensende vergietdak had in 1950 al vervangen moeten worden. Bovendien zitten er lelijke, deels gebarsten tegelvloeren in en zijn veel ruimtes in ‘gezellige’ kleuren geschilderd waardoor je er – mede als gevolg van de doordringende stank van kattenpis – binnen vijf minuten knetterende koppijn hebt.

Maar… er is potentie. De vloeren vervangen door beton met verwarming, alle elektrische leidingen in de nieuwe vloeren wegwerken, het dak geheel vernieuwen en de rare grotachtige zolderkamertjes slopen om één mooie atelierruimte te creëren met daklicht op het Noorden. De WC (die nu buiten in een soort bijgebouw is) naar binnen halen, pissoir toevoegen, extra trap naar boven, zonnepanelen op het bijgebouw, dan kunnen we de rest van ons leven naar de voedselbank. Nee, zonder dollen, we moeten keuzes maken. Goedkope oplossingen bedenken. Want al kregen we behalve dit krot ook een flink extra bedrag voor ons huis, het kan wel op.

Hoe dan ook, spannend om weer iets nieuws te kunnen bedenken. Oh, trouwens, de benedenverdieping had eigenlijk een commerciële bestemming, want het was een restaurant, ooit. We hebben dat deels kunnen veranderen, maar de voorste ruimte moet een bedrijfsruimte blijven. Daar maken we dus een kantoor en een winkel annex atelier. Kan ik er de hele dag werken, op de winkel passen en af en toe wat kunst verkopen, in één moeite door. Wij kunnen voorlopig weer een paar jaartjes verder.

En oh ja… we hebben een tuintje!